| ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | |
| 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
| 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
| 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
| 28 | 29 | 30 |
رعد وبرق جان یک جوان را گرفت
براثر غرش رعدآسا ووقوع برق وصاعقه آسمانی درروستای ورگوران کشه از توابع دهستان طرقرود یک جوان که درحال جوشکاری بود دردم جان سپرد
درشامگاه روز یکشنبه 24 خرداد آقای داوود عابدینی جوان 24 ساله از روستای ورگوران که درپشت بام ودرحین رعد وبرق درحال جوشکاری بود بر اثر صاعقه دردم جان سپرد
جدید ترین مناظژره آقای احمدی نژاد و عکسهای اغتشاشات را در وبلاگ ما ببینید.
طرقرود،قلمرو خشت های عشق
ضرب المثل طرقی -طرقرود
به نام خدا
ضرب المثلی با این تعبیر گاهی در طَرق استفاده می شود:
اَوسارِش دُومِش خُس= افسارش را به پشتش (یا رویش)بینداز،رهایش نما ، به حال خودش وا بگذار ،ولش کن!
این ضرب المثل در طَرق هنگامی به کار می رود که بزرگتر وراهنما وناصح بارها وبارها فرزند ویا دیگری را راهنمایی ونصیحت وارشاد می کند .اما ،در مخاطب اثر نمی کندو وی همچنان نافرمانی وراه خطا را می پیماید ؛در این حالت نصیحت کننده که به وظیفه خود درحد توان عمل کرده ،ولی از عمل خیر خویش نتیجه ای نگرفته است، نومیدانه فرد مزبور رارها نموده و به دیگران می گوید :"اوسارشوم دومش خُس "یعنی افسار ولگامش را به پشتش انداختم ، رهایش کردم اورا به دلخواه خودش گذاشتم (خسته شدم و)او را به حال خود رها کردم تا هرکاری که می خواهد انجام دهد؛
ویا دیگران به این شخص می گویند:"اَوسارش دومِش خُس" یعنی ،رهایش کن،ولش کن ،آزادش بگذار .
در اینجا فرد ناهنجار ونافرمان(بلا تشبیه) با موجودی مقایسه می شود که عنان آن دراختیار صاحبش قرار دارد وبه دنبال صاحبش باید حرکت نماید وصاحب عاقل ومصلحت جو ،تلاش می کند که مملوک را از خطر وخسارت برهاند .اما آن موجود (نادان)تبعیت نمی کند وسرانجام پس از تلاش فراوان ،دارنده یا صاحب ،نا امید شده و افسار حیوانی که در اختیار داشته را به پشت آن می اندازد تا حیوان به اختیار خود به هر جا که مایل است برود وچه بسا به ورطه هلاکت هم می افتد ... .
این ضرب المثل طرقی به نحوی ریشه در تاریخ دارد.به طوری که امیر مومنان (ع)مظلومانه در باره برخی یاران که تنهایش گذاشتند واز امام زمانشان پیروی نکردند به نحوی از این ضرب المثل وتعبیر استفاده کرده اند.(باشد که ما اینگونه نباشیم.)
از آن حضرت (ع)نقل شده است که:
سوگند به آن خدایى که دانه را شکافت و ارواح انسانها را آفرید، اگر عدهاى آماده نبودند براى کمک، و این که خدا از دانایان و خردمندان و از علماء تعهد نگرفته بود که ننشینند و قبول نکنند پرخورى ستمکاران و گرسنگى مظلومان را، من افسار شتر این زمامدارى را بر گردنش مىانداختم و آخرش را با همان پیالهاى سیراب مىکردم که اولش را.