کوبه درهای قدیمی

معماری ایرانی که ابتدا در محدوده فلات ایران و سپس در حوزه نفوذ فرهنگ ایرانی شکل گرفت، همچون همه معماری‌هایی که ریشه در فرهنگ بومی دارند، به اقلیم توجه داشته و تا پایان دوره قاجار آثار با ارزشی از خود به جا گذاشته است

از جمله خصوصیات خانه‌های قدیمی در بیشتر شهرهای ایران مساحت زیاد آن‌هاست. سبک معماری آنها نیز به این صورت است که از دو قسمت اندرونی و بیرونی تشکیل شده‌اند.

رنگ‌های به کار رفته در تزیینات ساختمان‌ها متأثر از ویژگی‌های اقلیم گرم و خشک بوده‌اند. مصالح ساختمانها علاوه بر توانایی‌های سازه‌ای و توجه به مسائل اقتصادی و تأمین مصالح از نقاط نزدیک، بهترین شکل بهره‌برداری از انرژی محیط را نشان می‌دهند.

سازه‌های طاقی در این بناها نشان دهنده رابطه اقلیم و معماری هستند. حتی در نقوش تزیینی رد پای خورشید را به عنوان مهمترین عامل اقلیمی در نقوشی با نام شمسه و چرخ خورشید می‌توان دید.

اغلب خانه‌های قدیمی و تاریخی از قسمت‌های ذیل تشکیل ‌شده‌اند:

• سکو، سردر ورودی، در ورودی، هشتی، دالان، ایوان‌ها، حیاط و اتاق‌های اطراف آن، حوض، آشپزخانه، سرویس‌ها، جهت ساخت خانه، گودال باغچه، بام، سرابستان، زمستان نشین، تابستان نشین، بهار خواب، اتاق کرسی، پایاب، شوادان، شبستان، شناشیل، آب سرا و اتاق بادگیر.

بر روی درهای چوبی دو نوع فلز برای کوبیدن در بوده است که یکی برای مردان و یکی هم برای زنان بوده است که صدای هر کدام با دیگری تفاوت داشته است.کوبه ای که مردان می زدند تا مرد خانه برای باز کردن در به هشتی ودالون خانه وارد شود از جنس ضخیمی برخوردار بود وصدائی بم داشت، اما کوبه ای که خانمها میزدند ظریف ومنقوش ساخته شده بود وبا کوبیدن آن بر تخته درب صدای زیری را از خود بروز میداد تا خانم خانه برای باز کردن در به هشتی ورودی خانه آید. 

دربادرود ما اکنون هم ردپائی از تاریخ وفرهنگ ایرانیان کهن در خانه های قدیمی به چشم میخورد . به امید روزی که درک همه ما تا بدانجا برسد که جهت حفظ آثار پیشنیانمان قدمی هرچند کوتاه برداریم 

 

کوبه در مخصوص آقایان 

 

کوبه در مخصوص خانمها