عزا وعروسی در بادرود

هزینه گریه کردن در بادرود دهها برابر هزینه خندیدن است

چندی است که خواستم تحلیلی در باره رسومات عزاداری وعروسی وقیاس این دو مراسم که خواه ناخواه دامنگیر همه ی خانوارها می شود  داشته باشم. با مرگ عزیزی در شهر ،بساط برگزاری مراسمی باصطلاح در خور طایفه وخانواده وفرد متوفی توسط عده ای از بستگان آغاز می شود . دعوت از سخنرانان ومداحان آنچنانی تا چاپ اطلاعیه وجور کردن بساط نهار وشام تا شب هفت و... تا چیدمان وسائل پذیرائی از شرکت کنندگان وهزینه های کفن ودفن و....

 سرجمع حسابها را که بررسی کنیم می بینیم در کم خرجترین مراسم ترحیم حداقل نزدیک به ده میلیون تومان هزینه می شود . حال ببینید مراسم عروسی وشادی ما چگونه می گذرد؟

در اقدامی نه چندان پسندیده اجرای موسیقی زنده که امروزه در کوچکترین روستاهای ایران هم آزاد است ممنوع اعلام گردید و بجای آن، این موسیقی در محیط خارج از عروسی با تأخیر دو ساعته ضبط وبصورت غیر زنده پخش میگردد.از میهمانان بعضأ حتا با آب سرد هم پذیرائی نمی شود ،که اگر قدری منصف باشیم خواهیم دید که چقدر آدم باید خجالت میهمانانش را بکشد. نبود جایگاه وتالار مناسب در شهر معمولأ مراسم در خانه ها وبصورت مختصر انجام می شود .میهمانان بایستی ساعتها روی پا ایستاده تا از دور شاهد اوج  بی نظمی در مراسم عروسی بادرودیها باشند . در نهایت هزینه عروسی بادرودیها خلاصه می شود به یک جعبه شیرینی وشاید جرعه ای آب سرد و والسلام.

سئوال: چرا این همه هزینه گریه کردن وگریاندن خود می کنیم ذره ای به فکر شاد بودن خود نیستیم؟

آیا نمی شود مثل قدیم عروسیها را طی چند شب برگزار کرد تا اندکی چهره عبوس شهروندان به شادی گرایش پیدا کند؟

بازگشت به سنتهای اصیل وبومی منطقه نظیر استفاده از رقص چوپی، حنابندون،جهاز برون، حمام رفتن داماد،سیوومه، پیاده طی کردن مسیر خانه داماد تا عروس با هلهله وشادی، اجرای موسیقی وشعرهای محلی وبازیهای جمعی در عروسی می تواند بخشی از سهم مردم مغموم ما در مراسم عروسیها باشد.

بیائید بخشی از هزینه های ترحیم را به شاد بودن خود اختصاص دهیم .